Grochowski Rafał z Grochowic h. Junosza (zm. 1654), podkoniuszy koronny, kasztelan lwowski, syn Wojciecha i Zofii Monasterskiej. Data ur. nie znana. Po studiach w Polsce wyjechał za granicę i w r. 1616 widzimy go jako konsyliarza nacji polskiej w Padwie. Po powrocie do kraju, może za protekcją swego brata, późniejszego arcbpa lwowskiego Stanisława, dostał się na dwór królewski i przebywał na nim w charakterze dworzanina z krótkimi, zdaje się, przerwami aż do końca panowania Zygmunta III, otrzymując wreszcie w r. 1631 godność podkoniuszego kor. i funkcję tę zatrzymał aż do r. 1651. W tym charakterze pozostał też na dworze Władysława IV co najmniej do początków piątego dziesięciolecia XVII w. W r. 1638 udał się z królem do Baden i stąd posłował do elektora bawarskiego. Poza tym piastował G. jeszcze dwukrotnie przejściowo funkcję burgrabiego krakowskiego (1621 i 1633), wojskiego i chorążego przemyskiego (1627–35), obu funkcji jednak zrzekł się szybko. W r. 1647 został starostą wisznieńskim. Mimo swych zajęć na dworze G. znajdował czas, by przebywać i w swym majątku i zadbać o swe osobiste sprawy. Posiadał majątki: Czernichów, Krasne, Bachów w woj. rawskim. Że na tym polu uzyskał poważne rezultaty, świadczy pozostawiony przez niego swym spadkobiercom poważny skarbiec, złożony z srebrnych naczyń, wykazany w inwentarzu pośmiertnym G-ego. W życiu swym chodził «prawem i lewem». Tak np. po śmierci swego teścia Zborowskiego urządził zajazd na Mikulińce i na pewien czas wyrzucił z nich prawowitego spadkobiercę, syna zmarłego. Prawdopodobnie w związku z tą sprawą został pozwany jako urzędnik dworski przed sąd marszałkowski. Pod koniec życia doczekał się w r. 1651 godności kasztelana lwowskiego, ale niedługo ją piastował, albowiem zmarł w lutym 1654 r. G. pozostawił synów z żony Konstancji Zborowskiej, Stanisława, Jerzego, dziekana przemyskiego, i Aleksandra, oraz córkę Annę.
Boniecki; – Czermak W., Studia historyczne, Kr. 1901 s. 90; Łoziński W., Prawem i lewem, Kr. 1957; Maleczyński K., Urzędnicy grodzcy i ziemscy lwowscy, Lw. 1938; – Akta grodz. i ziem., XX, XXI; Windakiewicz S., Księgi nacyi polskiej w Padwie, „Arch. do Dziej. Liter.” T. 6: 1890 s. 39; – AGAD: Archiwum Skarbowe.
Władysław Czapliński